ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΣ (1936 – 2024)
Ο Τομέας Γλωσσολογίας πενθεί βαθιά από χτες για τον χαμό του μοναδικού και αξέχαστου Παναγιώτη Κοντού.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλές σελίδες για τη μακρόχρονη και πολυσχιδή προσφορά του στη Φιλοσοφική Σχολή, στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στην ακαδημαϊκή κοινότητα όλης της Ελλάδας, καθώς και για την εξίσου σημαντική συμβολή του στην επιστημονική μελέτη και στην παγκόσμια διάδοση της ελληνικής γλώσσας.
Αυτή τη στιγμή, όμως, αυτό που αισθανόμαστε την ανάγκη να κάνουμε είναι να γράψουμε για τον δικό μας Παναγιώτη. Τον άνθρωπο που ήταν πάντα παρών, ακόμα και όταν δεν υπήρχε η φυσική του παρουσία, τον άνθρωπο που μας έκανε να αισθανόμαστε ότι ανήκουμε σε μια συμπαγή ομάδα με κοινούς στόχους, τον άνθρωπο που μας θύμιζε αδιάλειπτα, με λόγια και έργα, ότι ως επιστήμονες και ως δάσκαλοι έχουμε σοβαρές υποχρεώσεις, αλλά και δικαιώματα για τα οποία αξίζει να αγωνιζόμαστε, τον άνθρωπο που μας έσπρωχνε να εξελισσόμαστε επιστημονικά, γιατί αυτό ωφελούσε και εμάς, αλλά πρωτίστως τη Γλωσσολογία και την ελληνική γλώσσα, τον Τομέα, τη Σχολή και το Πανεπιστήμιο.
Ο Παναγιώτης είχε όραμα για το Πανεπιστήμιο. Ήξερε τον κάθε άνθρωπο χωριστά, την κάθε σπιθαμή του χώρου, έβρισκε λύσεις για τα προβλήματα, παρακολουθούσε ακόμα και την εξέλιξη κάθε δέντρου και θάμνου στην Πανεπιστημιούπολη – ήταν άλλωστε δικό του έργο ακόμη και η φύτευση του χώρου γύρω από τα κτήρια της Φιλοσοφικής, του Διδασκαλείου Ελληνικής Γλώσσας και της Βιβλιοθήκης της Φιλοσοφικής, που είναι ουσιαστικά δικά του δημιουργήματα.
Ο Παναγιώτης είχε αξίες. Όσο ψηλά κι αν ανέβηκε, δεν έχασε ποτέ την απλότητα και την ανθρωπιά του. Ήταν το ίδιο προσιτός σε όλους και κινούνταν με την ίδια άνεση σε κάθε περιβάλλον, από το πιο ανεπιτήδευτο μέχρι το πιο επίσημο. Αφιέρωσε τη ζωή του στο Πανεπιστήμιο με απόλυτη ανιδιοτέλεια. Δεν επιζήτησε ποτέ αξιώματα και τίτλους, αλλά το μέγεθος της προσφοράς του τον ανέδειξε σε μία από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Ο Παναγιώτης αγάπησε πολύ. Όχι μόνο τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και όλους τους συναδέλφους του, τους μαθητές του, τους συντοπίτες του, τη Γλωσσολογία, την ελληνική γλώσσα και τις διαλέκτους της, την ποίηση και τα ταξίδια στους τόπους του, τη Γουριά, το Μεσολόγγι, την Κύπρο, την Ελλάδα, τον κόσμο.
Θα μας λείψει αφάνταστα, αλλά ξέρουμε ότι με κάποιον τρόπο θα εξακολουθήσει να είναι εδώ, μαζί μας, δίπλα μας.
Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μας Παναγιώτη!
